Ο μαραθώνιος μπορεί να σε ταπεινώσει" σίγουρα το Σπάρταθλο σε κάνει πιο ταπεινό...
Η φωτογραφία απεικονίζει τον Φινλανδό Σπαρταθλητή Ari Mustala στο Σπάρταθλο, μετά από 246 χιλιόμετρα τρέξιμο χωρίς σταματημό, τη στιγμή ακριβώς πριν αγγίξει το πόδι του αγάλματος του βασιλιά Λεωνίδα στη πόλη της Σπάρτης.
Το άγγιγμα αυτό μέσα σε 36 ώρες που είναι το χρονικό όριο συμβολίζει και τον έγκυρο τερματισμό του αγώνα.
Ο Ari όπως και οι άλλοι αθλητές ξεκίνησαν τα χαράματα της προηγούμενης μέρας από τους πρόποδες της Ακρόπολης. Έτρεξαν κάτω από ήλιο, κάτω από βροχή, το προηγούμενο βράδυ ανέβηκαν το Αρτεμίσιο με τις χαμηλές θερμοκρασίες της νύχτας, αντιμετώπισαν την υγρασία της Τρίπολης για να τους βρει η δεύτερη μέρα όσους άντεξαν μέχρι εδώ, να έχουν να αντιμετωπίσουν τις ατελείωτες ανηφόρες και τη ζέστη ξανά της περιοχής της Μανθυρέας ...μέχρι να συναντήσουν στο τέλος τη τελευταία γλυκιά κατηφόρα που σε οδηγεί στη πόλη της Σπάρτης...
Το Σπάρταθλο θεωρείται στο χώρο του τρεξίματος αν όχι ο πιο δύσκολος, ένας από τους 5 δυσκολότερους αγώνες του είδους τους στον κόσμο.. και συγκεντρώνει κάθε χρονιά τους 400 περίπου καλύτερους αθλητές από όλο τον κόσμο.
Οι αθλητές που τρέχουν εκεί πρέπει από πιο πριν να έχουν εξασφαλίσει τη πρόκριση μέσω ατομικών επιδόσεων σε άλλους αγώνες και στα στατιστικά από όλους αυτούς μόλις ένας στους τρεις κατορθώνει να ολοκληρώσει αυτόν τον αγώνα άθλο κάθε φορά. Λιγότερες φορές ένας στους δύο, ενώ έχει υπάρξει και χρονιά που λόγω καύσωνα τερμάτισαν μόνο ένας στους πέντε με τα νοσοκομεία της Κορίνθου και της Σπάρτης να γεμίζουν από έλληνες και ξένους δρομείς...
Αν κατά την ορθή μετάφραση του αποφθεύγματος του Ε. Ζατοπεκ πως "ο μαραθώνιος μπορεί να σε ταπεινώσει" σίγουρα το Σπάρταθλο, σε κάνει πιο ταπεινό...
Προσέξτε στην εικόνα το καθαρό βλέμμα του αθλητή που έχει νικήσει ολομόναχος τόσο τον εαυτό του όσο και τους δαίμονες μέσα του. 36 ώρες όρθιος, αντιμετώπισε πολλά, έκλεισε τα αυτιά του στις φωνές που του έλεγαν να σταματήσει, κράτησε τα μάτια του ανοιχτά τη νύχτα όταν παραπατούσε από τη νύστα, έσφιξε τα δόντια τις στιγμές που πόνεσε και συνέχισε...(και μπορώ να σας πω πως μέσα στο Σπάρταθλο πονάς πολύ και τόσο η εγκατάλειψη όσο ο τερματισμός είναι λύτρωση) καθώς επίσης μπορώ να σας πω πολλά ακόμα από αυτά που αντιμετωπίζουν αυτοί οι αθλητές..
Προσέξτε όμως το σεβασμό τη ταπεινότητα μπροστά σε αυτό το μεγάλο που έκανε.Κοιτάξτε πως αγγίζει το άγαλμα..προσέξτε πάλι το βλέμμα του..
Αυτό το βλέμμα είναι ο λόγος που ανέβασα αυτή τη φωτογραφία.
Στις 30 του μήνα δίνεται η φετινή εκκίνηση του Σπαρτάθλου. ( κάθε χρόνο την τελευταία παρασκευή του Σεπτέμβρη)
Είναι το μεγαλύτερο δρομικό γεγονός του μήνα και για τους περισσότερους Σπαρταθλητές το μεγαλύτερο της χρονιάς...κάθε χρονιά....και αν στις ειδήσεις παρά τα 34 του χρόνια περνάει στα ψιλά γράμματα είναι γιατί σε αυτόν τον αγώνα δεν υπάρχουν χρηματικά έπαθλα και μόνο έπαθλο στον τερματισμό είναι μια γουλιά νερό από τον ποταμό Ευρώτα και ένα στεφάνι από κλαδί αγριελιάς, φθαρτό στο χρόνο...φθαρτό όπως εμείς.
