Ιωάννα Καραβάνα: Γνωρίζοντας από κοντά τον Αλέξανδρο (for Katerina)
Η Πρόεδρος του Συλλόγου Καρκινοπαθών Λάρισας Ιωάννα Καραβάνα μέσα από τον προσωπικό της λογαριασμό στο Facebook μας περιγράφει τα συναισθήματά της...
573 km σε 8 ημέρες. Από τη Θεσσαλονίκη στην Αθήνα.
Δεύτερη μέρα σήμερα και ο Αλέξανδρος, με μια καταπληκτική ομάδα νέων ανθρώπων που κάνουν αυτό το "ταξίδι" μαζί του, έφτασαν στην πόλη μας.
Ένα δρομικό γεγονός διαφορετικό για χάρη της αγαπημένης του (τους) Κατερίνας που έφυγε νωρίς.
Στα 5 χρόνια που επιβιώνω σαν καρκινοπαθής αλλά και σαν εθελόντρια μέσα σ' αυτήν την τεράστια κοινότητα ασθενών έζησα μοναδικές συγκινήσεις. Κι είχα ανόητα πιστέψει πως δύσκολα θα με συγκινούσε και κάτι άλλο πια.
Αυτά τα συναισθήματα όμως που ένιωσα απόψε γνωρίζοντας από κοντά τον Αλέξανδρο , σύντροφο, την Valentina , αδερφή της Κατερίνας, τους φίλους τους, αυτές τις στιγμές, αυτά τα μάτια , αυτές τις εικόνες, αυτά τα πρόσωπα, αυτές τις λέξεις που αλλάξαμε δεν πρόκειται να τα ξεχάσω. Ποτέ.
Αύριο το πρωί στις 9 θα τους περιμένω μπροστά στο Αρχαίο Θέατρο για να μοιραστώ μερικά χιλιόμετρα αυτού του μεγάλου και δύσκολου ταξιδιού τους. Με ποδήλατο, γιατί εγώ δρομέας δεν είμαι.
Και όχι αυτή η ασθένεια δεν είναι "επάρατος" όπως τόσο αδόκιμα, λένε πολλοί. Μια αφορμή είναι. Για να νιώσει κανείς τι πάει να πει ΑΓΑΠΗ. Και τι θα πει ΖΩΗ. Με νόημα. Και πάνω από όλα πόσο δυνατό είναι αυτό το ΜΑΖΙ. Σε καθετί. Μαζί στα εύκολα. Μαζί και στα δύσκολα.
Για όλους όσους σήμερα παλεύουν, για όσους τα κατάφεραν όπως εγώ αλλά και για όσους αγαπημένους μου δεν είναι εδώ αύριο θα είμαι δίπλα σε αυτά τα παιδιά.
Μια όμορφη καλοκαιρινή Δευτέρα ξημερώνει.
(Κυριακή 29 Ιούνη 2014 ανακάλυπτα πως είχα καρκίνο)
573 km σε 8 ημέρες. Από τη Θεσσαλονίκη στην Αθήνα.
Δεύτερη μέρα σήμερα και ο Αλέξανδρος, με μια καταπληκτική ομάδα νέων ανθρώπων που κάνουν αυτό το "ταξίδι" μαζί του, έφτασαν στην πόλη μας.
Ένα δρομικό γεγονός διαφορετικό για χάρη της αγαπημένης του (τους) Κατερίνας που έφυγε νωρίς.
Στα 5 χρόνια που επιβιώνω σαν καρκινοπαθής αλλά και σαν εθελόντρια μέσα σ' αυτήν την τεράστια κοινότητα ασθενών έζησα μοναδικές συγκινήσεις. Κι είχα ανόητα πιστέψει πως δύσκολα θα με συγκινούσε και κάτι άλλο πια.
Αυτά τα συναισθήματα όμως που ένιωσα απόψε γνωρίζοντας από κοντά τον Αλέξανδρο , σύντροφο, την Valentina , αδερφή της Κατερίνας, τους φίλους τους, αυτές τις στιγμές, αυτά τα μάτια , αυτές τις εικόνες, αυτά τα πρόσωπα, αυτές τις λέξεις που αλλάξαμε δεν πρόκειται να τα ξεχάσω. Ποτέ.
Αύριο το πρωί στις 9 θα τους περιμένω μπροστά στο Αρχαίο Θέατρο για να μοιραστώ μερικά χιλιόμετρα αυτού του μεγάλου και δύσκολου ταξιδιού τους. Με ποδήλατο, γιατί εγώ δρομέας δεν είμαι.
Και όχι αυτή η ασθένεια δεν είναι "επάρατος" όπως τόσο αδόκιμα, λένε πολλοί. Μια αφορμή είναι. Για να νιώσει κανείς τι πάει να πει ΑΓΑΠΗ. Και τι θα πει ΖΩΗ. Με νόημα. Και πάνω από όλα πόσο δυνατό είναι αυτό το ΜΑΖΙ. Σε καθετί. Μαζί στα εύκολα. Μαζί και στα δύσκολα.
Για όλους όσους σήμερα παλεύουν, για όσους τα κατάφεραν όπως εγώ αλλά και για όσους αγαπημένους μου δεν είναι εδώ αύριο θα είμαι δίπλα σε αυτά τα παιδιά.
Μια όμορφη καλοκαιρινή Δευτέρα ξημερώνει.
(Κυριακή 29 Ιούνη 2014 ανακάλυπτα πως είχα καρκίνο)